ادبیات فارسی

دست وزبان را می توانیم مجاز از وجود انسان بگیریم .بین دست وزبان نیز

ارایه ی تناسب است .اما دراین مصراع حضرت سعدی ( ره) دونوع شکر را

بیان کرده است :1- شکر زبانی ؛یعنی وقتی خداوند به انسان نعمتی می

دهد انسان بازبان خود وگفتن عباراتی مثل: خدایا شکر یا الحمدلله یا شکراً

لله از خدای خود سپاس گزاری کند.2- شکر عملی( دست مجاز از عمل) ؛

یعنی ا نسان عملاً وبا رفتار خود از خدا وند منعم شکر گزاری کند ،مثل

:عبادت و نماز خواندن ، انفاق در راه خدا ، نیکی به دیگران و.... این قسم

دوم از قسم اول بسیار مهمتر وارزشمند تر است.عصر به خیر . حسن

دهقان