ادبیات فارسی

سرِ سرسپرده ی من سرِ سرکشی ندارد

به خمِ خُمت خمارست و خبرکشی ندارد

دلِ دل سپرده ی من به دلت سپرده دل را

ز غمین غرورِ غالب درِ درکشی ندارد

به بهانه ی بریدن ز برت کناره گیرد

شده وی اسیر و اما برِ برکشی ندارد

به مثالِ مرغ پر پا ، پرِ پر زدن بگیرد

به هوای کویت اما پرِ پرکشی ندارد

به رهت روان و لیکن نبود ره تو رهوار

که چه سخت راه عشقست و کمر کشی ندارد

به جهاد با جهان است و در این جدال تنها

تن او چه زخم و زارست و سپرکشی ندارد

و تو ای عزیز زیبا به دلم نظاره بنما

که به جز تو ای فریبا سر و سرکشی ندارد